De hoogste tijd.

Terwijl ik Andre Hazes op heb staan, schrijf ik hierbij mijn laatste (korte) verhaal.

Het is de hoogste tijd bedacht ik me vandaag. Tijd om af te sluiten.Ik wil jullie allen danken voor de fijne berichten, steun, enthausiasme en andere mooie gebaren. Zonder jullie had ik dit niet op deze manierkunnen volbrengen.

Aan diegene diemijn project in Bamako ookfinancieel hebben gesteund;

Graag hoor ik van jullie welke foto(s) jullie graag hebben willen. Die ga ikdan voor afdrukken en voorzien van een klein verhaal. Muso Jigi is jullie donaties ontzettend dankbaar. Vele glimlachen, waarvan sommige op foto vastgelegd,zijn mede dankzij jullie behaald en mogen jullie als een persoonlijke glimlach beschouwen.

Het is verdrietig te bedenken dat de situatie in Mali nu zo verschrikkelijk is. Dat deze kinderen die zo gelukkig waren met het betreden van een creatieve, maakbare wereld van fantasie en geluk, zichnu in een wereld bevinden die op zijn kop staat.

Een wereld waar glimlachen en geluk helemaal niet meer zo vanzelfsprekend lijken te zijn.

Gelukkig neemt niemand hen deze ervaring meer af. Wat er ook gebeurd, deze glimlachen waren getuige van een mooie wereld. Een wereld die ook bestaat. Goede groeten uit een fris Rotterdam en nogmaals dank voor alles!

Jeroen

Postduif:

Lopend door bekende straten, met bekende bomen en bekende huizen, vrees ik nog een beetje voor bekende mensen...

Niet dat ik jullie niet graag zien, spreken of horen wil, ik ben ergewoon nog even 'niet'. Ik ben in landing.

Zo'n vliegtuig gaat me namelijk veel te snel. Wolken, lucht, water, stippen en kruimels. Meer lijkt de wereld op dat moment niet te mogen zijn.

Achteraf voelt het, als het vooruit spoelen van een film, waarin je leeft. Een mooie film. Dat zeker.Maar hij duurt vrij lang. Bovendien kijk je uit naar een bepaald fragment. Zonder al te veel na te denken, besluit je de regie in eigen handen te nemen en de film een stuk(je) vooruit te spoelen.

De start, het opstijgen, een prettig moment. Één van afscheid, herinnering en vrijheid. Beweging en berusting ineen. Het vooruit spoelen blijkt, een goede keuze.

Na een tijd van verveling waarin niet veel lijkt te gebeuren, is ineens 'het' moment daar. En hoewel je er op hebt geanticipeerd, is de verrassing zo groot, dat tegen de tijd dat je op stop hebt gedrukt en daarna op play, je uit het niets in een scenario geplempt lijkt te zijn. Het scenario is in een bekende setting.Enlijkt bijna gekozen. Vormgegeven zelfs. En verrassingen lijken niet op hun plaats. Toch juist die ogenschijnlijke herkenning van plek en moment, dat watde verwarring compleet maakt.

In de laatste minuten van de landing, zag ik de aaneenvoeging van randsteden als een surreëel stilleven voorbij komen. Rotterdam, Den haag, Leiden, Haarlem, Amsterdam als een kralensnoer gedrapeerd in een hoogpolig (groen)fluwelen tapijt.

Het script van de film blijkt grotendeels ongedefinieerd, ongeschreven zelfs. Ze bestaat uit vrije studies die al spelend vorm lijken te krijgen.

Er valt niet terug te spoelen. Die knop doet het niet. Hij bestaat zelfs niet.

De wereld op zijn kop terwijl de klok zijn 'gewone' rondje draait.

Schiedam,

Twee dames, beide op leeftijd en met hoog geblondeerd haar zitten op een bankje samen een haring weg te happen. Ze zien me kijken.

'mot je ook een happie?'

Rotterdam, Delfshaven,

'Nee maar eg waar, ik zeg Bep, ik zeg..,'

Een witte krulstaart zit naast zijn baasje op de grond. Alsof hij weet dat, dit verhaal nog wel even duren kan.

Ik probeer Bruno's enthousiaste begroeting naar zijn soortgenootje te temperen. Hij is veel groter en duidelijk ook geïnteresseerder dan het stoïcijnse mormeltje dat onverstoord op zijn gat blijft zitten. De vertelster gunt ons meer aandacht en kijkt mij en Bruno geïrriteerd aan. Duidelijk verstoord in haar verhaal over Bep.

Wie zou die Bep zijn? Denk ik nog terwijl hun stemmen op de achtergrond verdwijnen.

Den Haag,

zaterdag 7 juli, dag 3 van mijn terugkomst in Nederland. Mijn broer geeft een tuinfeest voor vrienden. Ik ben ook uitgenodigd. Het is fijn om terug te zijn en ik geniet van de vuur korf, de gitaar en de party tent die af en toe wat dikke regendruppels opvangt.

Ik loop richting tram en geniet ervan, schaamteloos de levens op te nemen van de verschillende huishoudens die ik passeer. Achter de grote huiselijke etalage, tonen zij een inzage en deelname aan deze wereld.

Tegen de tijd dat ik in de tram stap, is de nacht gevallen en een nieuwe dag, officieel begonnen. De deuren zijn nog maar net gesloten en het kanker vliegt me om de oren.

Daar staat een rasechte Hagenees viswijf (excuus voor het woordgebruik), te kankeren.

'Blijf godveredomme met je gore kankkerr poten van me af!'

'Heb ik jou wat gevraagd?!!'

'Je moet je kankkerrr muil houden kutwijf!'

'Hou nou gewoon je kankkerr...........'

Een nieuwe dag. De schutting van de tuin lijkt verdwenen. Ver uit het zicht. Samen met de partytent en het vuurtje, diezijninmiddelsopgedroogd.

Later op het dak hoor ik de klokken luidden. Het draaiorgel in de Hoogstraat speelt 'Mamma Mia'. Af en toe vliegt een meeuw over en slaakt een kreet. Een dikker wordend wolkendek verkleurt en veranderd lucht, kleur en temperatuur. Regendruppels vallen.

Door de ramen kijk ik naar de straat. Terwijl de rode geraniums in de vensterbank nog aan het na druppelen zijn, komen steeds meer zonnestralen de hoek om kijken.

Wat is het toch een mooie wereld. En wat kan het fijn zijn die te kunnen ontdekken.

Ik neem er overigens de tijd voor. Wie weet tot ooit!

Inshallah.

P.s. postduiven en hun berichten zijn welkom.

Het einde in zicht..

Inmiddels heb ik het definitief geboekt, mijn retourticket naar de lage landen, waar de tulpen in volle bloei staan en uitgestrekte groene weiden tot de horizon lijken te reiken. Overal grazende koeien, molens, klompen en hompen kaas.

Daarnaast is me veel regen beloofd! Ik kan bijna niet wachten.

Alweer meer dan 7 maanden geleden heb ik me verwijdert van deze drassige Hollandse bodem. En om heel eerlijk te zijn, de laatste paar weken ben ik er steeds meer naar gaan verlangen. Naar wolken, groene bomen, grauwe (geplaveide!) paden, geordende steden met stoplichten en schagarijnige agenten.

Maar ook in brood, yoghurt (ongesuikerd!!) appels, pindakaas, taart!!

Goed jullie zitten er waarschijnlijk allemaal midden in en dan lijkt het misschien helemaal niet zo aanlokkelijk, maar mocht het regenen, geniet voor mij een beetje van het geluid en de opkomende geuren.

Hier schijnt de zon feller dan ooit en elke dag is het iets warmer. Niets te klagen verder, het vergaat me nog altijd goed. Ik ben verwend met de ervaringen die ik hier heb opgedaan en ik ben verwend omdat ik straks terug kan gaan.

5 juli ben ik INSHALLAH weer in Hollandse glorie. Tot ooit!

Gambia

Goed daar ben ik dan, Banjul... en ik moet eerlijk toegeven, de enige reden dat ik naar Gambia ben gekomen is om mijn visa te verlengen.. meest gemakkelijke en goedkope manier. Het zit namelijk zo, als je de grens overhobbelt en vervolgens wat door Gambia heen huppelt, heb je meteen bij terugkomst in Sengal, 3 frisse maanden extra in je visa...

Ondanks alle waarschuwingen over het verschrikkelijke (seks)toerisme wat hier zou zegevieren, bevalt Banjul me wel. Het is lang niet zo toeristisch (ben nog geen enkele ander toubab tegengekomen) en de mensen zijn vriendelijk. Verder is het veel groener en rustiger dan Dakar, is er ineens ander geld (niet handig voor dit rekenwonder) en last but not least; ze spreken hier Engels. En dat is nog wel het meeste wennen.

Het is bizar te beseffen hoe verfranst ik hier na die paar maanden ben want hoe ik mijn best ook doe het te verkomen, de franse woorden en zinnen blijven uit mijn mond stromen. Heel vreemd. Kortom, ik geniet even van een mini vakantie in Gambia en ben trots op de extra stempel in mijn paspoort die nu overigens bijna vol gekalkt is met stempels uit west-Afrika. Dat voor nu en greetings from The Gambia!

Geweldig...!!?!??!...

Na een fantastisch weekend in Saint Louis, met kunst en jazz op verschillende locaties van het eiland, waaronder een cruiseschip uit 1922 met uitzicht op de antieke (half vergane) stad en prachtig verlichte brug, kwamen we ruim een week geleden terug in Dakar.

Dat is de korte versie... De gehele terugreis ga ik jullie besparen. Wel wil ik even kwijt dat er groene plastic satijnen gordijnen voorzien van wit kant, Celine Dion en Bob Marley (tegelijkertijd zingend door loshangende luidsprekers), afwisselend rode, groene, gele verlichting en een hoop verse vis in betrokken waren. Oja klein detail, de reis duurde niet 4 maar 8 uur...

Compleet verrot kwam ik aan in de Village des arts. Nog voordat ik mijn weekendtas had kunnen neerzetten werd ik onderschept en meegesleept naar de gallerie. Daar werd ik voorgesteld aan een journaliste van RTS, ze waren geintrigreerd door mijn installatie, wilde er meer over weten en vroegen of ze me mochten interviewen. Tuurlijk! Geweldig.... ware het niet dat mijn Frans waar ik op zich trots op ben, van redelijk en verstaanbaar, naar 2 procent en onverklaarbaar was gedaald. En daar stond ik, moe, stuntelend in alle talen behalve Frans, uit te leggen wat ik nou eigenlijk in die gallerie had gepland... Pfff op dat moment was Nederlands zelfs ingewikkeld. EN dat bleek op het einde, toen ik gevraagd werd een slotzin in het Nederlands te doen. Brabbelend gooide ik eerst Frans, daarna Engels tot er uiteindelijk iets onverstaanbaar Nederlandsover mijn tong rolde.

Terwijl de camera werd ingeklapt en iedereen content leek te zijn, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik absoluut niet content was. Terwijl de crew al naar de auto liep, probeerde ik uit te leggen dat het volgens mij helemaal niet zo goed was! Jawel hoor het was helemaal goed zo. Beetje knippen, beetje plakken en hoppa de buis op.

Met een rode stofwolk achterlatend, stoof de witte fourwieldrive het terrein af. En ik, voelde me verloren, misbruikt envooral moe. Idrissa, de galeriehouder legde zijn hand op mijn schouder. Dat was geweldig he?!

Ja..... geweldig....

Gisteren was de uitzending. Twee keer zelfs heb ik me laten vertellen. één dezer dagen ga ik het eens opzoeken..!

Groeten uit Dakar

Hallo HKU! (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en anderen.

Vandaag is de terugkomdag van de stages en worden de presentaties gegeven. Ik zit nog in Dakar en kan er dus niet bij zijn. Helaas voor mij, ik zal de verhalen later horen. Gelukkig voor mij neemt Frank mij in persoon waar.

Voor diegene die ook niet aanwezig kunnen zijn en ook mijn presentatie willen 'bijwonen', hierbij de links:

#1 mijn atelier:

http://www.youtube.com/watch?v=UESFRyQty7Q

#2 de galerie:

http://www.youtube.com/watch?v=a-QeILjbFLU

#3 de village des arts:

http://www.youtube.com/watch?v=4AzgC9aEkRw

Ik hoop dat jullie een goede stage hebben gevonden en volbracht of nog gaan volbrengen. En ben benieuwd naar de verhalen. Vele groeten uit Dakar en tot later!

Jeroen

Jerome Dikstri

De afgelopen weken zijn de dagen voorbij gevlogen, net voor het begin van de Dakar Biennale werd ik gevraagd te exposeren met mijn installatie in de gallerie van De village des arts.

De reacties tijdensde opening waren geweldig. Zodoende werd ik gevraagd ook op een andere OFF locatie te exposeren en heb ik deelgenomen aan een programma voor Art sans Frontières, die kunst toegankelijk willen maken voor kinderen.

Inmiddels ben ik op nationale tv voorbij geschoten, is mijn werk te zien geweest op Africa 7 en is er een artikel en persbericht de wereld in gestuurd met Jerome Dikstri mijn gedwongen artiesten naam...

Verder ben ik eventueel in de selectie om deel te nemen aan de Dak Art 2014!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ok nu op naar de volgende opening!

Groeten uit een kunstig Dakar!

Wesley Sneijder!

Jawel, Wesley Sneijder. In hoogsteigenpersoon in Dakar! De taxi-man kon zijn geluk niet op. Zichtbaar glunderend begon hij zijn favoriete voetballer te ondervragen.

Wat deed hij hier? Waarom had hij een FC Barcelona shirt aan?

Terwijl Wesley Sneijder probeerde uit te leggen dat hij toch echt Wesley Sneijder niet was..., moest de taxi-man hartelijk lachen. In eerste instantie mompelend in het Wolof, overgaand in Frans liet hij toch even weten dat alleen een FC Barcelona shirt hem niet voor de gek hield.

De handtekening was het topje van de ijsberg en toeterend verdween de geel gebutste taxi uit het zicht. Waarop Wesley weer Wesley werd. En ik Jeroen.