Lopend door bekende straten, met bekende bomen en bekende huizen, vrees ik nog een beetje voor bekende mensen...

Niet dat ik jullie niet graag zien, spreken of horen wil, ik ben ergewoon nog even 'niet'. Ik ben in landing.

Zo'n vliegtuig gaat me namelijk veel te snel. Wolken, lucht, water, stippen en kruimels. Meer lijkt de wereld op dat moment niet te mogen zijn.

Achteraf voelt het, als het vooruit spoelen van een film, waarin je leeft. Een mooie film. Dat zeker.Maar hij duurt vrij lang. Bovendien kijk je uit naar een bepaald fragment. Zonder al te veel na te denken, besluit je de regie in eigen handen te nemen en de film een stuk(je) vooruit te spoelen.

De start, het opstijgen, een prettig moment. Één van afscheid, herinnering en vrijheid. Beweging en berusting ineen. Het vooruit spoelen blijkt, een goede keuze.

Na een tijd van verveling waarin niet veel lijkt te gebeuren, is ineens 'het' moment daar. En hoewel je er op hebt geanticipeerd, is de verrassing zo groot, dat tegen de tijd dat je op stop hebt gedrukt en daarna op play, je uit het niets in een scenario geplempt lijkt te zijn. Het scenario is in een bekende setting.Enlijkt bijna gekozen. Vormgegeven zelfs. En verrassingen lijken niet op hun plaats. Toch juist die ogenschijnlijke herkenning van plek en moment, dat watde verwarring compleet maakt.

In de laatste minuten van de landing, zag ik de aaneenvoeging van randsteden als een surreëel stilleven voorbij komen. Rotterdam, Den haag, Leiden, Haarlem, Amsterdam als een kralensnoer gedrapeerd in een hoogpolig (groen)fluwelen tapijt.

Het script van de film blijkt grotendeels ongedefinieerd, ongeschreven zelfs. Ze bestaat uit vrije studies die al spelend vorm lijken te krijgen.

Er valt niet terug te spoelen. Die knop doet het niet. Hij bestaat zelfs niet.

De wereld op zijn kop terwijl de klok zijn 'gewone' rondje draait.

Schiedam,

Twee dames, beide op leeftijd en met hoog geblondeerd haar zitten op een bankje samen een haring weg te happen. Ze zien me kijken.

'mot je ook een happie?'

Rotterdam, Delfshaven,

'Nee maar eg waar, ik zeg Bep, ik zeg..,'

Een witte krulstaart zit naast zijn baasje op de grond. Alsof hij weet dat, dit verhaal nog wel even duren kan.

Ik probeer Bruno's enthousiaste begroeting naar zijn soortgenootje te temperen. Hij is veel groter en duidelijk ook geïnteresseerder dan het stoïcijnse mormeltje dat onverstoord op zijn gat blijft zitten. De vertelster gunt ons meer aandacht en kijkt mij en Bruno geïrriteerd aan. Duidelijk verstoord in haar verhaal over Bep.

Wie zou die Bep zijn? Denk ik nog terwijl hun stemmen op de achtergrond verdwijnen.

Den Haag,

zaterdag 7 juli, dag 3 van mijn terugkomst in Nederland. Mijn broer geeft een tuinfeest voor vrienden. Ik ben ook uitgenodigd. Het is fijn om terug te zijn en ik geniet van de vuur korf, de gitaar en de party tent die af en toe wat dikke regendruppels opvangt.

Ik loop richting tram en geniet ervan, schaamteloos de levens op te nemen van de verschillende huishoudens die ik passeer. Achter de grote huiselijke etalage, tonen zij een inzage en deelname aan deze wereld.

Tegen de tijd dat ik in de tram stap, is de nacht gevallen en een nieuwe dag, officieel begonnen. De deuren zijn nog maar net gesloten en het kanker vliegt me om de oren.

Daar staat een rasechte Hagenees viswijf (excuus voor het woordgebruik), te kankeren.

'Blijf godveredomme met je gore kankkerr poten van me af!'

'Heb ik jou wat gevraagd?!!'

'Je moet je kankkerrr muil houden kutwijf!'

'Hou nou gewoon je kankkerr...........'

Een nieuwe dag. De schutting van de tuin lijkt verdwenen. Ver uit het zicht. Samen met de partytent en het vuurtje, diezijninmiddelsopgedroogd.

Later op het dak hoor ik de klokken luidden. Het draaiorgel in de Hoogstraat speelt 'Mamma Mia'. Af en toe vliegt een meeuw over en slaakt een kreet. Een dikker wordend wolkendek verkleurt en veranderd lucht, kleur en temperatuur. Regendruppels vallen.

Door de ramen kijk ik naar de straat. Terwijl de rode geraniums in de vensterbank nog aan het na druppelen zijn, komen steeds meer zonnestralen de hoek om kijken.

Wat is het toch een mooie wereld. En wat kan het fijn zijn die te kunnen ontdekken.

Ik neem er overigens de tijd voor. Wie weet tot ooit!

Inshallah.

P.s. postduiven en hun berichten zijn welkom.