Rillend werd ik wakker in Dakar. Zelfs het foeilelijke Chineese fleeche deken had me niet warm gehouden.

Niets deed me denken aan de warmte van Bamako, niet de geuren, niet de kleuren en niet de aarde. Geen veranda, geen i ni soroma, geen gefrituurd ontbijt.

Het zand is hier blank, de lucht vochtig en de taal hard. Flitsend glimmende auto's, mensen en schoenen, paraderen over het gladde asfalt.

Terwijl de zoute zeewind het zand door de straten sleepte en de zoveelste taxi mij de weg afsneed, dacht ik met heimwee terug aan Bamako. Aan de mensen, de taal, mijn wandelingen langs de Niger..., die tussen al die drukte in in kalme stromingen zijn weg, net als ik dwars door Bamako boomde.

De eeuwig brandende Afrikaanse zon, nu achter de wolken, maakte het niet veel beter. Na een korte wandeling keerde ik terug naar het hotel waar ik ondanks de hete(!) douche, koud bleef.

Ik denk dat ik had verwacht Bamako weer te vinden maar nu in plaats van de Niger een zee. Maar Dakar is Bamako niet en de zee geen Niger.

Inmiddels ben ik gewend aan deze nieuwe stromingen van wind, zee en zand. De taal blijft een raadsel maar daar heb ik me bij neergelegd.

De stad heb ik me net als Bamako eigen gemaakt. Op mijn vierde dag vond ik de kracht om het hotel echt te verlaten en het centrum van Dakar op te zoeken. Verrassend warm, bleken de mensen, straten, kleuren en sfeer van deze eerst zo grauw ogende stad.

Geen rode aarde maar zeker ook Afrika. Terwijl ik langzaamaan de stad in mij op begon te nemen die me meer en meer leek te bevallen, stuite ik op het kantoor van de Dak Art biennale. Met niets te verliezen liep ik naar binnen en rolde zo het kantoor van de general directeur binnen. Ik deed mijn verhaal, kreeg een nummer en de maandag erop had ik een gesprek met de beheerder van, Village des arts in Dakar.

Ik heb het over twee weken geleden. Het was een leuk gesprek met een geweldig einde; de komende drie maanden ben ik artist in residence in het Village des arts! Ik kon mijn geluk niet op, in een ommuurd oud arbeiders dorp niet al te ver van het centrum, woon en werk ik nu in mijn eigen atelier tussen 50 ander beeldende kunstenaars.

Hoewel het s'avonds nog steeds koud is, word ik alleen nog rillend wakker van de zin in een nieuwe dag en alles wat het me brengen kan.

De wereld, nog steeds oneerlijk, laat voor mij zowaar de zon weer schijnen. En hoewel ik Mali niet vergeten ben, voel ik me niet schuldig meer dat ik hier ben en de kans heb gekregen te doen wat ik doe.