Even voelde ik me als één van de kinderen uit de familie von Trapp. In het holst van de nacht besluit de voltallige familie te vluchten voor de Nazi's. In hoopvolle stilte proberen ze hun geliefde Oostenrijk te verlaten. Ze worden gesnapt en gedwongen naar hun concert begeleid waar ze net voor hun tweede ontsnappingspoging, 'So long farewell' zingen...

De film eindigt , gesierd met het melodramatische nummer 'climbe every mountain'en het beeld van de (ultiem perfecte) familie die lopend door een (even perfect) berglandschap hun vrijheid tegemoet lopen.

(Voor iedereen die geen idee heeft waar ik het over heb, hieronder een korte samenvatting van dit fragement.)

At the concert, the von Trapps sing an elaborate version of 'Do-Re-Mi'. Then Max brings out the Captain's guitar, and he sings 'Edelweis', in which Austria's national flower becomes a declaration of loyalty to the country itself. Max asks for an encore and announces that this is the von Trapp family's last chance to sing together, as the honor guard waits to escort the Captain to his new command. While the judges decide on the prizes, the von Trapps sing 'So Long, Farewell', leaving the stage in small groups. Max then announces the runners-up, stalling as much as possible. When he announces that the first prize goes to the von Trapps and they do not appear, the Nazis start a search. The family hides at the Abbey, and the Nazis do not find them until Rolf comes upon them. He calls his lieutenant, but upon seeing Liesl, he reports that he has found no one. A nun tells them that the borders have been closed. They flee over the mountains (the Alps) as the nuns reprise 'Climb Ev'ry Mountain'.

Goed, nu werd ik niet achtervolgd door troepen gewapende Duitsers, liet ik mijn (Malinese) familie achter en ontbreken in mijn versie zowel de nonnen als het heldhaftige fragment waarin ik te voet een enorm berglandschap over steek......

Toch deed mijn vertrek uit Bamako me hieraan denken. De problemen in Mali stapelde zich in hoog tempo op.

Optrekkende rebellen in het noorden van Mali, staatsgreep, plunderende militairen, avondklok, 'huisarrest', blokkades in het centrum, nieuwe dreiging sluiten van grenzen (dit keer van omringende landen) toenemende onrust onder de bevolking, en het advies aan alle buitenlanders indien mogelijk Mali te verlaten, zorgden ervoor dat ik de knoop doorhakte; Ik vertrek.

Dat was zaterdag. Met het oog op de eventuele blokkade van de grenzen, kocht ik een ticket voor de eerste bus naar Dakar die nog diezelfde avond vertrekken zou.

En daar zat ik dan, op een geimproviseerde bank van gesloopt automeubilair met op mijn schoot, mijn enige reistas + 2kg popcorn een thermos gefrituurde vis, patat, gebakken banaan en 1,5 liter thee opgedrongen door mijn familie, tussen ruziemakende Afrikaanse vrouwen, stapels bagagge, en horloge verkopers.

De overdekte ruimte die uitzicht bood op de bedrijvigheid van het gare routiere, had als middelpunt een tv met daarboven een loshangende luidspreker die onverstaanbare oproepen uitbraakte. De tv en luidspreker leken een kansloze strijd om aandacht te voeren en de ander te overstemmen. Uit de beelden van de tv kon ik opmaken dat Amadou Sanogo (de leider van de militaire staatsgreep) wederom de tv sierde. Strak in uniform vergezeld door een gevolg van ander militairen die als een soort steunpilaren de achtergrond opvulde. Onder de andere passagiers werd druk gediscuseerd, ik daarentegen deed mijn oordopen in verdween even inde klassieke wereld van Mstivlav Rostropovich.

Eindelijk werden de passagiers voor Dakar omgeroepen en stampte het hele gevolg zich in de bus. Een groot gedeelte van de stad bleef vanwege stroomuitval onverlicht, alsof iedereen al vertrokken was. Rijdend door de donkere straten verdween Bamako al snel uit zicht.

Na een lange hobelige weg ben ik gisternacht aangekomen in Dakar. Ik zit hier wel goed en vind ongetwijfeld ook hier mijn weg.

Ik kan alleen maar hopen dat het in Mali ook goed komt. Zo'n mooi land met zulke prachtige mensen, en dan dit. Het is niet eerlijk.