Ook deze bus zouden ze in Nederland al in de tijd van Noach's ark hebben afgeschreven maar hier legt hij nog mooi honderden kilometers zuchtend en puffend af.

Wapperend in de boom als een vlag met meerdere wimpels, verwelkomen honderden zo niet duizenden zwarte plastic zakjes, mij en mijn mede reizigers van de Diarra transport bus. Na een moeizame klim rollen we rustig de berg af.

Bamako! Ik ben er weer, en kan het niet helpen ook van de vuilnis hopen te genieten die hier tot de horizon reiken. Ondanks al zijn smerige afvalhopen, zwerfvuil en open riolen, ben ik me hier helemaal thuis gaan voelen.

Dan slaat de bus ineens rechtsaf, een onverharde hobbelweg op waardoor de kippen naast mij gestresst beginnen te kakelen. Misschien omdat (ze beseffen dat) met het eindoel nabij, hun einde ook weleens dichtbij zou kunnen komen.

Bij het opengaan van de deuren komt de hitte mij genadeloos tegemoet. Samen met zo'n 20 taximannen die allemaal duwen, trekken en schreeuwen om aandacht. Ik prop mezelf zo snel mogelijk in één van de taxi's en begin aan het laatste stuk van deze lange en vermoeiende reis.

De even antieke taxi heeft het nog moeilijker en pruttelt met veel moeite de heuvel op. Hij slaat onderweg meerdere keren af, maar gelukkig bezwijkt hij slechts een paar straten voor mijn kasteel en hoef ik niet ver te lopen.

Onderweg word ik herkend en snellen meteen twee kinderen toe om mijn bagage over te nemen.

Eenmaal door de poort wordt ik hartelijk begroet. Ik slof de veranda op waar ik me nestel in mijn favoriete fauteuil. Ik ben thuis en niets lijkt te zijn veranderd..