Daar boven op de heuvel
Woont sinds enkele weken een echte toubabou. Inmiddels neemt de nieuwsgierigheid iets af. Ze kennen mijn naam, weten mijn achtergrond en de reden van verblijf.
Elke ochtend heb ik mijn ritueel, ik sta rond 7uur op en schuifel in mijn boubou de veranda op, waar ik in één van de verschoten roodfluwelen fauteuils plaatsneem. Ik sla de schapen gade, die het komende half uur even vrij mogen rondrennen.
A ni soroma, ik wordt vanuit de deuropening begroet. I ka kené? Sumo go doe? Bien dormir?
Dit ritueel ga ik in de loop van de ochtend nog veel herhalen. Na mijn ontbijt en douche begeef ik me naar de school. BONJOUR MONSIEUR! BONJOUR MONSIEUR! Klinken de schelle stemmen van de kinderen.
Samen met de kinderen probeer ik een interessante les te organiseren, zodat ze zich goed kunnen uitleven.
S'avonds op de veranda komt iedereen bijeen. Eén ding is zeker, Ainsino gaat dood. Hij heeft een mysterieuze terminale ziekte. Als hij (eindelijk) dood gaat, komt vast alles weer goed tussen Rosie en Gustavo! Die hebben nu alweer een hele tijd een enorme huwlijkscrisis.
Het is één van de gesprekken op de veranda over onze favoriete Braziliaanse serie, Redemption. Helaas is Ainsino overleden en werd iedereen inderdaad gelukkig, met als slot het einde van onze serie.
Wat te doen nu dit ritueel is verdwenen? Gelukkig vult de tijd zich hier vanzelf weer in en is iedereen het vorige weer vergeten.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}